مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
