ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟