داشت می‌رفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
