ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
