آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
