آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
