از خودم می‌پرسم آیا می‌شود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را می‌شود آیا ببینم؟
تکبیر می‌گفتند سرتاسر، ذَرّات عالم هم‌زبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیک‌تر شد آسمان با تو
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
