غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
