ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده