از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
