ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
