می‌کوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
