سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
