ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
