غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
