ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد