دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
و قصه خواست ببیند یکی نبودش را
بنا کند پس از آن گنبد کبودش را
نگاه میکنم از آینه خیابان را
و ناگزیری باران و راهبندان را
تمام همهمهها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان میداد
به شیوۀ غزل اما سپید میآید
صدای جوشش شعری جدید میآید