عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
