ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمه‌شبِ نماز تنهاست علی
آن جانِ جهانِ جود برمی‌گردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمی‌گردد
