پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
