میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
