گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست