همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
میآیم از رهی که خطرها در او گم است
از هفتمنزلی که سفرها در او گم است
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت