مگر در ساعت رفتن دلم جا مانده بود اینجا؟
که از پی کفشدارانش مرا خواندند زود اینجا
ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
برگرد ای توسل شب‌زنده‌دارها
پایان بده به گریۀ چشم‌انتظارها
