او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
