او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
