او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
