پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
