ما منتظران همیشه مشغول دعا
هستیم شبانه‌روز در ذکر و ثنا
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
