می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
