ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
