ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
