تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
