تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
دل، این دلِ تنگ، زیر این چرخ کبود
یک عمر دهان جز به شکایت نگشود
