شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
