گاه‌گاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
