شدهست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشکهای داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
