این اشک‌ها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
مولای ما نمونۀ دیگر نداشته‌ست
اعجاز خلقت است و برابر نداشته‌ست
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریب‌وار بمیرم، اگر چنین باشم
همسایه، سایه‌ات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
با اشک تو رودها درآمیخته‌اند
از شور تو محشری بر انگیخته‌اند
صدای کیست چنین دلپذیر می‌آید؟
کدام چشمه به این گرمسیر می‌آید؟
نگاه کودکی‌ات دیده بود قافله را
تمام دلهره‌ها را، تمام فاصله را
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامده‌ست به جز ما کسی به یاری ما
جمعه‌ها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
