اذان می‌افکند یکباره در صحرا طنینش را
و بالا می‌زند مردی دوباره آستینش را
دلم تنهاست، ماتم دارم امشب
دلی سرشار از غم دارم امشب
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لب‌های عطشانت
چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید
اگرچه داد به راهِ خدای خود سر را
شکست حنجر او خنجر ستمگر را
