ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
ای دل به مهر داده به حق! دل، سرای تو
وی جان به عدل کرده فدا! جان، فدای تو
اين ماه، ماهِ ماتم سبط پيمبر است؟
يا ماه سربلندى فرزند حيدر است؟
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
