رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
مرا به خانۀ زهرای مهربان ببرید
به خاكبوسی آن قبر بینشان ببرید
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود
گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس
زین چمن سایۀ آن سرو روان ما را بس