مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
در آن میان چو خطبهٔ حضرت، تمام شد
وقت جوابِ هم‌سفران بر امام شد
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر می‌دهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر می‌دهیم
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود
جهان، مسخّر روح بزرگوار تو بود
کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد
چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد
