او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
