گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیده‌ایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیده‌ایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
