انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
