تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنه‌کام و به خاک آبرو نریخت
