عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
باید از فقدان گل خون‌جوش بود
در فراق یاس مشكی‌پوش بود
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
