چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
