عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
در کویری که به دریای کرم نزدیک است
عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
قطره‌ام اما به فکر قطره ماندن نیستم
آن‌قدَر در یاد او غرقم که اصلاً نیستم
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
خدا می‌خواست تا تقدیر عالم این چنین باشد
کسی که صاحب عرش است، مهمان زمین باشد
