آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
